Γράφει ο Κανλής Παράσχος ΚΦΑ Msc προπονητής στίβου
Η ουσιώδης διαφορά του
αγωνιστικού βάδην από εκείνη του τρεξίματος είναι ότι για το πρώτο πρέπει να
ακολουθούνται ειδικοί κανόνες που έχουν θεσπιστεί όχι μόνο για την σωστή
τεχνική που θα επιτρέπει στους αθλητές του βάδην να επιτυγχάνουν καλές
επιδόσεις αλλά να είναι και σύμφωνοι με τις διατάξεις συγκεκριμένων οδηγιών για
το αγώνισμα. Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι κανόνες οι οποίοι διαφοροποιούν το βάδην
από το τρέξιμο και οι βαδιστές οφείλουν να γνωρίζουν και να ακολουθούν πιστά.
Σύμφωνα με τους κανονισμούς άρθρο 230 κανονισμοί αγώνων στίβου της IAAF 2012-13 «Το Βάδην είναι
μια διαδοχή βημάτων που γίνονται με τρόπο που ο βαδιστής να έρχεται σε επαφή με
το έδαφος, έτσι ώστε να μην εμφανίζεται καμία ορατή (στο ανθρώπινο μάτι) απώλεια
επαφής. Το κινούμενο προς τα εμπρός πόδι θα πρέπει θα πρέπει να είναι τεντωμένο
(δηλ. να μην λυγίζει στο γόνατο) από την στιγμή της πρώτης επαφής με το έδαφος
μέχρι την κάθετη όρθια θέση»
Εξυπακούεται ότι η τεχνική του
βάδην απαιτεί μια πολύ καλή διδαχτική από μέρους του προπονητή έτσι ώστε ο
αθλητής να την κατακτήσει αν είναι δυνατόν σε τέλειο επίπεδο. Κατά την
εκπαίδευση των τεχνικών κινήσεων πρέπει να δίνεται ιδιαίτερη σημασία καθώς
ελλείψεις που θα δημιουργηθούν μπορεί να αποτελέσουν αργότερα ανυπέρβλητα
εμπόδια στην πρόοδο ενός ικανού κατά τα
άλλα βαδιστή. Αν λοιπόν ο βαδιστής ξεκινήσει από πολύ νωρίς να απαιτεί
επιδόσεις και επιτυχίες, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να περάσουν αθόρυβα λάθη τα
οποία στο μέλλον θα είναι πολύ δύσκολα να αντιμετωπιστούν η και ακατόρθωτο να
διορθωθούν, με αποτέλεσμα την μόνιμη
παρουσία τους στην τεχνική του αθλητή.
Δυστυχώς όμως υπάρχουν προπονητές
και αθλητές, οι οποίοι δίνουν μεγαλύτερη σημασία στα γρήγορα αποτελέσματα, αγνοώντας
σκόπιμα το σύνολο των θεσμοθετημένων κανόνων που ορίζουν ποιος είναι ο σωστός
τρόπος βαδίσματος, αλλά και βασικές αρχές της προπονητικής απαιτώντας από τους
αθλητές τους να βαδίζουν γρήγορα από την αρχή χωρίς να έχει υπάρξει ορθή
αφομοίωση της σωστής και έγκυρης τεχνικής. Οι προπονητές αυτοί διακατέχονται
από έλλειψη συναίσθησης της ευθύνης, ασυνέπειας ως προς τον ρόλο τους ο οποίος
είναι να διδάσκει στους αθλητές ότι πέρα από τον σκοπό, που είναι η επιτυχία
του αθλητή από μεριάς επιδόσεων και νίκης, πρέπει και τα μέσα δηλαδή ο σωστός
και έγκυρος τρόπος βαδίσματος να αποτελεί μέρος της όλης προσπάθειας.
Τέλος η κρίση στο βάδην δεν
αποτελεί μια ψυχρή διαδικασία μεζούρας και χρονομέτρου από μεριάς των κριτών.
Οι κριτές του βάδην πρέπει να έχουν γνώση της βιομηχανικής ανάλυσης της
τεχνικής του βαδίσματος, αρκετή εμπειρία στο αγώνισμα ώστε να μπορούν να
διακρίνουν ποιοι αθλητές καταστρατηγούν σκόπιμα τους κανονισμούς, προκειμένου
να υπάρχει αξιοπιστία της διεξαγωγής του αγωνίσματος.
